-11- To moja wina. Jestem przeklęta.

 
Przepraszam, że byłam nieobecna aż pół roku! Wybaczycie mi? Wiem, zawiodłam was wszystkich i bardzo żałuję... obiecuję, że już nie zniknę na tak długo... ;n; ;-; Jako zadość uczynienie macie kolejną część :3
~~~~~


   Dziewczyna siedziała teraz na zimnym betonie w swojej dobrze już znanej celi. Oparta była o stalowe drzwi, które nie otworzyły się od czasu incydentu w głównej sali. Denerys medytowała, jedynie to mogło uspokoić chaos w jej głowie i piekło w jej duszy. Chciała się stąd wyrwać, ale nie chciała ich zawieść.

   Gdy tak siedziała przez kilka godzin uświadomiła sobie, że jeśli będzie się stawiać to jej sytuacja będzie jeszcze gorsza niż jest obecnie. W głębi duszy chciała im pomóc, chciała być potrzebna i wiedziała, że jest, lecz nie umiała tego okazać. Nie była jeszcze pewna co  do swoich uczuć targanych przez ostatnie wydarzenia. Miała nadzieję, że uda jej się to kontrolować, bo nikt nie może zobaczyć jej słabości, a tym bardziej ONI.

   Nagle poczuła chłód, lecz nie chciała wstawać z miejsca, do którego już się przyzwyczaiła. Postanowiła przywołać trochę płomieni, aby się ogrzać. Po jej rękach skakały małe, radosne płomyczki, które wywołały uśmiech na twarzy szatynki. Po chwili ogniki zebrały się w jej dłoniach i połączyły się tworząc ognisko. Płomienie przypominały jej o wszystkim co doświadczyła, a tym bardziej o tajemniczym demonie, Klausie, wonie i śmierci.

   Z każdą nieprzyjemną myślą ogniki stawały się coraz większe i większe, po kilku sekundach okalając sobą całą dziewczynę. Ona jednak nie zwracała na to uwagi i zamknęła ze spokojem oczy. demon nalegał aby nauczyła się kontrolować płomienie i tego właśnie spróbować. Gdy otworzyła oczy zauważyła, że nie znajduje się już w pomieszczeniu, lecz przed drzwiami celi. Kazała płomieniom ostygnąć i zlać się w mały ognik pozostawiając go sobie na prawej dłoni, po czym wstała.

   Korytarz był pochłonięty mrokiem, jedyne światło dawała wiązka ognia, którą trzymała dłoni. Szła po woli przyglądając się starym już ścianom, które rozpadały się na kawałki. "Niedługo nie pozostanie z tego nic"- pomyślała przepierzając kolejny odcinek czerni. Nagle dziewczyna doszła do schodów prowadzących na górę, nie wahała się zbyt długo i wyszła.

   Po żmudnej drodze dotarła do swojego celu. Stanęła przed drzwiami, przez które przechodziła wcześniej z  Leneą, i zamiast je otworzyć, położyła na nich rękę, zamykając oczy i znowu znikając we własnych płomieniach.

   Znalazła się w mieście, tak jak chciała. Na dworze było widno, lecz niego było szare, takie jak zwykle. Denerys nie pamięta, kiedy ostatnio widziała błękit nieba, słońce czy księżyc.

   Weszła do najbliższego budynku, aby się rozejrzeć. Był on w większości zniszczony, tak jak inne budowle znajdujące się na polu bitwy, lecz dziewczynie to nie przeszkadzała. Powoli przyzwyczajała się do zaistniałej sytuacji, nie popadając w obłęd.

   Przemierzała pokoje i korytarze, pod stopami mając kurz i gruz porozwalany bodajże wszędzie. Jednak po chwili zatrzymała się, gdyż zauważyła napis znajdujący się na ścianie.

"Śmierć to samotność i  wolność ostatnia"

A pod spodem kolejny, który powoduje ciarki.

"Tylko umarli ujrzeli koniec wojny"

   Denerys stanęła jak wryta, gdy uświadomiła sobie, że jest to okrutna prawda, jaka rządzi obecnym światem. "Nigdy nie zaznamy wolności"- pomyślała dotykając ściany z napisami. Z zamyśleń wyrwał ją czyjś ściszony głos.

   - Co tu robisz?

   - A ty?- Odpowiedziała pytaniem.

   - Byłam w okolicy i cię zauważyłam.

   - I postanowiłaś mnie śledzić- oznajmiła szatynka nie odrywając wzroku od ściany.

   - Może.- Odpowiedziała krótko Beatrist.- Po co czytasz te napisy? Jeszcze trudniej będzie ci żyć jeśli zostaną ci w pamięci.

   - I tak żyję z trudem. Nie mogę się doczekać mojej śmierci, będzie wybawieniem.- Dziewczyna odwróciła się w stronę brunetki z lekkim uśmiechem.

   - Masz bardzo pesymistyczne myśli Denerys- odpowiedziała odwzajemniając jej uśmiech.

   - Wiesz kto to napisał?

   - Ja- odparła lakonicznie podchodząc do ściany.- Miałam może trzynaście lat. To tutaj znaleźli mnie Tristan i Crystal.

   - To znaczy, że jesteś już w Ostatniej Dynastii od...

   - Sześciu lat i nie żałuję żadnego z nich- dokończyła za dziewczynę.

   - Spodziewałam się tej odpowiedzi.

   - Aż tak widać, że jestem w to bardzo zaangażowana?- Zapytała, a Denerys jedynie pokiwała głową, po chwili jednak zamyśliła się.

   - Czy Tristan... czy wszystko z nim w porządku?- Wyszeptała szatynka, jakby z trudem wypowiadała te słowa.

   - To nie twoja wina.- Beatrist położyła rękę na jej ramieniu aby dodać jej otuchy.- To nie była twoja wina, nie byłaś sobą.

   - To moja wina, śmierć ich wszystkich... to moja wina. Jestem przeklęta.- odparła smutno, lecz po chwili opanowała się i spojrzała na brunetkę.- Wracajmy już.

   Dziewczyna odpowiedziała jej skinieniem głowy, na co Denerys uśmiechnęła się lekko.

   - Pokazać ci sztuczkę?

   Denerys wzięła za rękę Beatrist mocno ją ściskając. Po chwili dziewczyny zaczął trawić ogień wywołany przez szatynkę, i zniknęły w płomieniach...

-10- Jestem tylko zabawką.

Bardzo dziękuję za ponad 1000 wyświetleń ^ω^ Tak bardzo nie mogłam doczekać się tej magicznej liczby *-* Jeszcze raz bardzo dziękuję i życzę miłego czytania ^^

~~~~~~~~~


   - Czyżby upadłe Anioły?- Spytał chłopak, lekko podchodząc do dziewczyny.

   - Upadłe... Anioły.- Denerys musiała to wszystko przemyśleć.- Dlaczego ukrywają skrzydła?

   Dziewczyna pomyślała o Rodricku i jego pięknych, czarnych skrzydłach. Oni pewnie też je mieli, lecz schowane. Tego właśnie nie rozumiała. Nawet ona pokazywała je od czasu do czasu, nie mówiąć nawet o możliwościach Demona. Była sama, jedna jedyna, mieszanka krwi, z której powstał potwór. Potwór, nie wiedzący co dzieję się dookoła, i to było przerażające.

  - Chcą pomóc ludziom. Nie zaufaliby im gdyby chodzili ze skrzydłami.- Odpowiedziała Lenea lekko wzdychając.

  - Ludzie nie ufają nikomu. Przecież żyłam z nimi od urodzenia, nie wiedząc, że będę ich zabijać.

  Dziewczyna odwróciła od nich głowę, a jej wzrok powędrował w lewo, w dół. Znajdowali się na dachu jakiegoś budynku, który jeszcze w miarę się trzymał. Na dole dalej się kurzyło, lecz mgła powoli opadała, ukazując wszystkie tajemnice. Tyle ciał, tyle krwi, tyle śmierci w jednym miejscu. Denerys spojrzała na Lenee zdezorientowanym wzrokiem, potem przeniosła go na chłopaka. Jego oczy mówiły jednoznacznie: "nie mieliśmy wyboru". Wtedy dziewczyna zrozumiała wszystko. Kiedy ona biła się z dziewczynką na dachu, oni zabijali. Zabijali nie czując wyrzutów. Taki jest ten świat bez uczuć i emocji, jest szary. Tak jak wszystko wokoło.

   W tej chwili Denerys nie myślała. Tak po prostu zniknęła w płomieniach, po chwili pojawiając się na dole. Kobieta, jak i chłopak, patrzyli się na nią z góry. Byli ciekawi co robi, ona również była ciekawa. Dała się ponieść, nie wiedziała dlaczego postanowiła zejść na dół lecz wiedziała, że robi dobrze. Pierwszy raz od tak dawna w końcu robiła to co należy. Chwiejnym krokiem ustała na ziemi. Nie wiedziała dlaczego, ale nagle zakręciło jej się w głowie. Lecz szła dalej, dzielnie stawiając kroki po między ciałami. Było ich dużo, zbyt dużo. Anioły, Demony... ludzie. Dziewczyna przysanęła na chwilę, widząc ciało małego chłopca. To był człowiek, wiedziała to, czuła to. Kucnęła przy nim i oglądała go dokładnie. Był tylko dzieciem. Dzieckiem, które nie poczuje już smaku życia, które nie poczuje co to wolność, której nie doznała ani ona. I to była smutna prawda. Nikt z umarłych tutaj, nigdy nie poczuję co to wygrana. Wygrana dla ludzkości.

   Jedyne co czuła w tej chwili to łzy, szybko spływające jej z twarzy. Obiecała sobie, że już nigdy nie będzie płakać. Więc jak obiecała, tak zrobiła. Wstała i otarła wierzchem dłoni mokre od łez oczy. Wiedziała, że nie może okazać słabości. Nie tym tym razem, powiedziała w duchu. Nie tym razem.

***

   - Po co tu jesteśmy?- Spytała brunetkę nawet na nią nie patrząc.

   Dziewczyna szła przed nią, czuła lekki niepokój. Nie chciała tu wracać. Chciała uciec, ale wiedziała, że to jest lepsze wyjście.

   - Wszyscy się o ciebie martwili, Denesrys. Przecież wiesz, że jesteś nam potrzebna.- Kobieta złapała ją za ramię i odwróciła ją. Chciała spojrzeć w jej oczy. Może i wyglądały jak martwe, ale przepełnione były bólem.

   - Jestem tylko cholerną zabawką. Nawet nie wiedząc czy w dobrych rękach.- Powiedziała cicho, lecz z bólem, który poczuła Lenea.

   - Nie mów tak. Jesteś na prawdę ważna. Dzięki tobie możemy wygrać.

   - Wątpię.- Rzuciła szczerze, poczym odwróciła się na pięcie i pokierowała się w stronę drzwi.

   Dziewczyna stanęła przed mosiężnymi drzwiami, a następnie pchnęła je, nawet nie wykorzystując za dużo siły. W sali znajdowali się wszyscy, których widziała wcześniej. Tristan jak zwykle kłócił się z siostrą, a Beatrist jak zawsze próbowała ich pogodzić. Lecz jej uwagę przykuła postać stojąca na środku. To był Rodrick, poznała go po czarnych skrzydłach, które dziś wyglądały przepięknie. Nagle wszyscy zamilkli i odwrócili się w stronę Lenei i Denerys. Dziewczyna czuła na sobie ich spojrzenia. Była pełna złości, od razu wiedziała, że jest po prostu wykorzystywana. Chciała zrozumieć dlaczego, ale nie potrafiła tego zrobić. Szła wolnym krokiem i nagle poczuła, że nie jest sobą. Wszyscy to zauważyli, gdyż dziewczyna widziała to w ich spojrzeniach.

   Zazwyczaj gdy się przemieniała czuła w środku ogień, lecz nie tym razem. Teraz czuła jakąś nieznaną dotąd siłę, która buzowała w środku. Może była Aniołem, a może jeszcze kimś innym, nie wiedziała. Lecz wiedziała jak użyć tej dziwnej siły.

   Pierwszy podszedł do niej Rodrick, którego odepchnęła, kierując ręką w lewo, po czym Anioł wylądował na ścianie, mocno w nią udejrzjąc. Nie wiedziała co robi, zaczęła z podziwem przyglądać się swoim dłoniom, zatrzymując się kilka metrów przed resztą. To działa na ludzi- pomyślała- już mi się to podoba. Jej usta wykrzywiły się w nieznaczny uśmiech. Po chwili szła już w stronę Aniołów. Odetchnęła brunetkę i blondynkę od chłopaka, odpychając od siebie obie ręce i kierując je w przeciwne strony. Przed nią pozostał jedynie blondyn. Wyglądało na to, że nie był zadowolony. Jego twarz pokazywała, że był odrobinę wściekły na Denerys, która postanowiła się mu dopłacić. Podeszła do niego i odetchnęła prawą rękę do przodu. Chłopak poleciał na ścianę, pozostał na niej gdyż siła dziewczyny go tam trzymała. Dziewczyna podeszła do niego z obojętnością na twarzy. Lecz jak już znalazła się wystarczająco blisko okazała swoje niezadowolenie. Wyciągnęła ręce do przodu i przyciąga dłonie do siebie. Robiła to powoli gdyż siła, którą dysponowała zaczęła ściskać chłopakowi gardło. Na początku chciała go tylko wystraszyć, jednak gdy ściskała dłonie coraz mocniej już nie panowała nad sobą. W gruncie rzeczy podobało jej się, a na jej twarzy gościł uśmiech. Gdy myślała już, że to jego koniec, nagle ktoś odciągnął ją od chłopaka i z pośpiechem unieruchomił ją. W tym czasie blondyn upadł na ziemię. Próbował  złapać oddech, trzymając się za gardło.
Denerys zaczęła się wyrywać i krzyczeć, tak jakby ją coś opętało. Nie była sobą, to zauważył każdy. Dla jej bezpieczeństwa, jak i bezpieczeństwa innych, Rodrick trzymał ją z tyłu za nadgarstki. Denerys się poddała i upadła na ziemię płacząc. Nie wiedziała co się z nią dzieję. Nagle podeszła do niej Lenea. Kucnęła przy niej i zaczęła ją uspokajać.

   - Ej, spokojnie. Już wszystko dobrze.- Brunetka przytuliła ją do siebie, opierając jej głowę o swoje ramię.

  Oczy dziewczyny powróciły do naturalnego koloru, a skrzydła znikły. Denerys poczuła się normalnie, lecz dalej nie wiedziała co się dzieję. Po chwili spojrzała na Tristana, a jej oczy zaczęły płakać jakby bardziej. Teraz wiedziała, że jest przeklęta.

-9- Duszek.

   - Zacki, zabij ją w końcu.- Powiedział uśmiechnięty mężczyzna.

   - Mam na imię Zahary, Zahary!- Chłopak odwrócił się zirytowany.

   Nagle cała czwórka spojrzała na niebo. Z szarego błękitu zaczęło się szybko zmieniać, coraz to w ciemniejsze odcienie. W szybkim tempie świat powił mrok, który nie był już zaskoczeniem dla ocalałych. Demony często z tego korzystały, aby wtopić się w ciemność i zniknąć otaczając się płomieniami. To była najlepsza sztuczka na Anioły, które już dawno to obaliły.

   Denerys również chciała użyć tej sztuczki. I chyba z powodzeniem. Gdy tylko wokoło zrobiło się dostatecznie ciemno, dziewczyne spowiły płomienie. Dzięki temu mogła wydostać się z uwięzi. I dać nauczkę ludziom.

   Przemieszczając się wśród ogników szybkim ruchem zabrała jednemu mężczyźnie nóż z rąk. Po chwili stanęła za nim, a ogień zaczął okaleczać jego ciało. Krzyknął głośno i donośnie, a reszta kompanów spojrzała ze strachem. Nie mogli się ruszyć, mogli jedynie patrzeć jak Demonica zabija wszystkich po kolei. Ona jednak nie chciała do tego użyć płomieni. Chciała być człowiekiem i chciała zabijać jak człowiek.

   Podniosła rękę z nożem i przesunęła ją do gardła mężczyzny, cichutko szepcząc swoim delikatnym głosem przy jego uchu.

   - Do zobaczenia w piekle.- Po tych słowach dziewczyna rozcięła mu gardło, a krew trysnęła na wszystkie strony.

   Z uśmiechem puściła ciało, które z hukiem uderzyło o ziemię. Denerys przymierzała się do zabicia innych. Jej ruchy były szybkie, tak jakby tańczyła z płomieniami. Jakby unosiła się, a razem z nią śmierć. Odór śmierci odczuwalny był od zawsze, lecz teraz jakby się nasilił. Zabiła resztę sprytnie wirując pośród nich. W jednego rzuciła nożem, a drugiemu skręcił kark. Został tylko jeden. Zahary stał opierając się filary budynku, na oczach miał okulary przeciwsłoneczne. Dziewczyna stanęła przed nim i wyciągnęła rękę z nożem w jego stronę.

   - Witaj piękna.- Powiedział z zadziornym uśmiechem, a płomienie rozproszyły się jakby bardziej, pochłaniając wszystko wokoło.

   - Jestem zła, nie piękna.

   - Jesteś zła, lecz jesteś najpiękniejszym złem jaki widziałem.

    - Dlaczego to robicie?- Podeszła bliżej, jej koniec noża znajdował się przy jego gardle.

   - Robimy to co wy, zabijamy.

   - To co wy?- Dziewczyna miała łzy w oczach. Chciała podejść bliżej i wbić mu ostrze w gardło. Lecz coś jej nie pozwalało się ruszyć.

   - To co demony.- Spojrzał na nią wymownie spod okularów.

   - Nie jestem demonem. Nie jestem nikim z was. Nie jestem jednym z nich. Jestem nikim.

   Dziewczyna powoli opuściła rękę. Po jej twarzy spływały łzy, które tylko posysały ogień. Zahary odsunął się od ściany, dalej trawiąc to co usłyszał od Denerys.

   Nagle ziemia się zatrzęsła, cały płomień, który ich otaczał znikł. Tak nagle w jednej sekundzie.
Cisza.
Ciemność.

   Dziewczyna się odwróciła. Znowu ujrzała dziewczynkę. Tą małą Anielicę, tą słodką istotę, która swoimi błękitnymi oczami wpatrywała się w dziewczynę. Dziewczynka siedziała na ziemi, trzymając w ręku lampion, a nie świecę jak ostatnio.

   Denerys podeszła do niej niepewnie, rozglądając się na różne strony. Widziała tylko ciemność, nic więcej. Usiadła obok błękitnookiej, wtapiając w nią swój wzrok.

   - Witaj dziewczyno od płomieni. Znowu się widzimy.- Anielica uśmiechnęła się szeroko, ukazując swoje jasno białe skrzydła.

   - Po co tu jestem?

   - Nie wolno Ci zabijać...

   - Nie jako Demon?- Bardziej stwierdziła niż spytała. Denerys wiedziała już w jaką stronę kieruje się rozmowa.

   - Nie, nie można Ci zabijać. Nikomu nie można.- Dziewczynka odwróciła głowę od szatynki i spojrzała na lampę, która dawała jakie tako światło.

   - To dlaczego wy zabijcie? Tak, WY! Nie tylko ludzie, czy Demony. Anioły robią to samo!

   Błękitne oczy dziewczynki spowiły się gniewem.

   - Nie wolno Ci tak mówić!- Oburzyła się, powoli wstając i podchodząc do dziewczyny, która już była na nogach.- Za kogo ty się wogule uważasz, że możesz tak mówić?!

   Teraz było już niebezpiecznie. Denerys zaczęła się cofać, lecz mała ją dopadła. Nagle zamieniła się w cień. W coś tak dziwnego i niewytłumaczalnego, że dziewczyna nie wiedziała co się dzieje.

  Nagle duszek powalił ją na ziemię. Denerys leżała, a dziewczynka przeistoczyła się w Anielicę.

   - Nie można Ci tak mówić!- Błękitnooka krzyknęła kładąc ręce na szyi dziewcyny. Zaciskała je powoli, dalej będąc zdenerwowana.

   Denerys wierciła się, próbując wyrwać się z uścisku Anielicy. Jednak na marne, gdyż nie mogła podnieść rąk. Lewą ręką zaczęła krążyć po otaczającej ją ciemności. Po chwili na ziemi natrafiła na lampę, którą przybliżyła delikatnie do siebie. Uniosła ją nad dziewczynką, wyciągnęła prawą rękę i obiema trzymała lampę. Błękitnooka odwróciła po woli głowę, aby zobaczyć co się dzieję. Nagle dziewczyna szybkim ruchem uderzyła Anielice lampą, ta upadła na ziemię i zniknęła.

   Gdy tylko Denerys odstawiła lampę, postanowiła odetchnąć z ulgą. Od zawsze wiedziała, że Anioły to parszywe stworzenia, których nie warto denerwować, ale teraz nie mogła się powstrzymać.

   Chciała odpocząć i zamknęła oczy.

***

   - Obudź się do cholery!- Dziewczynę obudził ostry damski głos.

   - Zostaw ją, przecież widzisz, że kontaktuje.

   Chłopak szybkim ruchem odsunął zniecierpliwioną kobietę, która zaczęła szarpać Denerys.

   - O co chodzi?- Wimamrotała otwierając powoli oczy.

   - Świetnie, żyjesz.- Kobieta usiadła przed nią na ziemi.- Jestem Lenea, a ty Denerys, tak?

   - Skąd znasz moje imię?- Dziewczyna próbowała usiąść, ale grawitacja nie była po jej stronie.

    - Rodrick mnie przysłał po ciebie. Zauważyli twoje zniknięcie.

   - To wszystko przez Klausa i Grastana. Wyciągnęli mnie na zewnątrz.- Dziewczynie udało się podnieść. Po chwili zauważyła zaniepokojenie w oczach kobiety.

   - Cholera.- Szepnęła bardziej do siebie.- Rozmawiałaś z nimi?

   - Tak.

   - Cholera, czyli wiedzą, że jesteś u nas.- Kobieta wstała. Jej oczy pochłaniały wściekłość.

   - Kim oni są?- Spytał zaciekawiona chłopak.

   - Strony konfliktu.- Wytłumaczyła Lenea.

   Denerys była ciekawa, co tu robi Zahary, ale miała istotniejsze pytania. Na przykład, Dlaczego znajdują się na dachu budynku?!

   - Chwila, jak to u was?!

   - Nie mówili ci?- Bardziej stwierdziła niż spytała. Denerys pokręciła głową.

   - Jesteśmy Ostatnią Dynastią. Walczymy z Demonami i Aniołami.

   - Ale ty jesteś Demonem.- Dziewczyna była lekko zdezorientowana całą sytuacją.

   - A oni są Aniołami.

   - Co?!

-8- Miasto zniszczenia.

Miną już miesiąc od założenia tego bloga. Cieszycie się tak samo jak ja, prawda? :D
Bardzo wam dziękuję za wszystkie komentarze i za czytanie mojego opowiadania. Aby kolejny miesiąc był taki owocny jak ten *-*

Miłego czytania :3


   - Muszę z tobą porozmawiać.- Oznajmił Grastan bez cenia aluzji.

   - Nie jestem pewna, czy powinna z tobą rozmawiać.- Dziewczyna cofnęła się o krok. Klaus bacznie ją obserwował.

   Denerys spojrzała wymownie na chatkę. Dalej czuła żal do siebie, jednak wiedziała, że tu nie była bezpieczna. Nigdzie nie była bezpieczna.

   - Wracajmy.- Demon odwrócił się w stronę dziewczyny, lecz jej tam nie było.

   Mężczyźni spojrzeli po sobie ze zmartwieniem.

   Szatynka była już daleko od nich.

   Postanowiła uciec od rozmowy. Jednak zamiast wrócić do swojego pomieszczenia, trafiła do miasta. Ono upadło, nie było tam nic, oprócz płaczu, krzyku, cierpienia. Wokoło jedynie widać było zniszczone budynki i ludzi. Ludzi którzy oszaleli, ze strachu. Trudno to opisać, bo czy można opisać strach? On jest jak narkotyk. Uzależnia ludzi, którzy już nie wiedzą, jak to jest żyć bez niego. Nawet po śmierci czują ten niedosyt, błagalną prośbę. By odebrać im strach.

   Oni już nie wytrzymywali. Biegali, walczyli, krzyczeli, błagali o śmierć. Wiedzieli, że to nie koniec. Byli świadomi, że to dopiero początek.

   Gdy Denerys wyszła z płomien, zauważyła, że znajduje się na ulicy Zatorskiej, skrzyżowanej z ulicą Kaprala.

   Rozejrzała się dokoła. Mgła z pyłu i dymu oblężała całe miasto. Każdy budynek był nim przesiąknięty, od wewnątrz i zewnątrz. Dziewczyna podeszła kilka kroków w bok i po chwili stanęła, otrzepując spodnie z kurzu. Przed nią ukazał się zniszczony budynek. Wyglądał jak każdy inny. Zburzony od góry z wystającymi metalowymi prętami i z opadłym tynkiem, który za każdym razem rozwiewał wiatr. Denerys jednak zaciekawiła budowla, gdyż na ścianie widniał rysunek lub grafiti. Przedstawiał on skrzydła, jedno uniesione w górze, skąpane w bieli, drugie jednak było opadłe, skierowane w dół, całe czarne. Jednak rysunek był trochę wyblakły i szatynka nie mogła odczytać napisu, który był nad skrzydłami. Podeszła bliżej, aby się przyjrzeć, sprytnie omijając gruz porozrzucany wokoło budynku. Ominęła pierwszy filar, potem drugi. Zanim jednak doszła do ściany odczuła lekkie trzęsienie. Nie wiedziała co to było i szybkim ruchem wyszła na ulicę.

   To wszystko działo się tylko przez kilka chwil. Gdyż nie spodziewanie w jedną z najbliższych ulic uderzyła nieznana siła. Cały świat spowijał się we mgle. Denerys nic nie widziała. Jednak się bała, bała, że pochłonie ją zniszczenie. Pobiegła tam. Jednak nim dotarła trzęsienie znowu zawitało w mieście.
Przewróciła się.
I osłoniła oczy ręką.

   Nagle z zamieszania, jakie trwało, na ul. Kaprala, wyłoniła się kobieta, stojąca w płomieniach. Postąpiła krok w stronę dziewczyny i się zatrzymała. Jej przenikliwe, niebieskie oczy zatrzymały się na Denerys, po czym przeniosły się na zamieszki trwające na przeciwnej ulicy. Jej twarz osłaniał czarne włosy i szatynka nie zdołała się jej dokładnie przyjrzeć. Jednak wiedziała kim była, znaczy, wiedziała po jakiej stronie walczyła.

   Dziewczyna leżała na ziemi. Z trudem próbowała się podnieść. Próbowała opanować emocje, które w ekspresowym tempie opanowały ją całą. Jej serce waliło z zawrotną szybkością, gdy zobaczyła kobietę, która szła w jej stronę, powoli wyłaniając się z dymu. Dziewczyna nie widząc ją przez mgłę dalej czuła jej wzrok na sobie. Nagle kobieta stanęła kilka metrów przed nią, poczym znikła w płomieniach.

   Co to wszystko ma znaczyć!?- pomyślała Denerys, kierując się w stronę zamieszek. Chciała zrobić tą samą sztuczkę z płomieniami jak tajemnicza kobieta, stojąca przed chwilę przed nią. Jednak uznała, że to zły pomysł, aby ukazywać swoje moce, właśnie tu, w mieście zniszczenia. Czuła l,  że dzieję się coś złego. Nie, ona tego nie czuła, ona to wiedziała. Głos w jej głowie powtarzał jej, aby tam nie iść. Denerys ucieszyła swój umysł i połknęła przed siebie, mijając skręt w lewo. Zatrzymała się przy ścianie i lekko wychyliła.

   To co ujrzała przeszło przez nią całą. Nagle pojawił się dreszcz i strach. Gdy próbowała wyłonić się z poza ściany, ktoś złapał jej ręce i przytrzymywał z tyłu. Próbowała się wyrwać, szarpała się, jednak nie użyła ognia, wiedziała, że to zły moment.

   Gdy tylko postać, trzymającą jej ręce, zasłonił dziewczynie chustą oczy, wiedziała, że głosy w jej głowie mówiły prawdę. Nie trzeba było tam iść. Trzeba było słuchać innych, ale najpierw posłuchać samej siebie.

   Dziewczyna wydała krzyk, stłumiony przez dźwięk postrzału, który zadzwięczał jej w uszach. To byli ludzie, wiedziała, to byli onie. Jednak nie wiedziała czemu to robią. Sądziła, że to Demony i Anioły są tu potworami, myliła się. Potworami byli i ludzie. Wykończeni wojną, zmarnowani, ale dalej ludzie. Gdyby tylko nie miała związanych oczu, od razu poleciałyby jej łzy, ale nie mogła się poddać. Nie mogła okazać słabości, nie teraz.
Sprawca żucił ją na ziemię i ruszył w stronę swoich kompanów, powoli zapalając papierosa.

   - Niezłą sztukę złowiłeś bracie.- Powiedział mężczyzna z pistoletem w ręku.

   - Ilu zabiłeś?

   - Na pewno więcej niż ty.- Uśmiechnął się szyderszo mężczyzna,po czym dodał.- Chyba z dziewięciu.

   - Panowie chyba nie myślicie o zabiciu tej rozkosznej dziewczyny.

   Nagle do rozmowy dołączył się jeden z kompanów, uwiesił się na ramieniu palacza, a ten pociągnął kolejny raz papierosa.

   - Oczywiście, że ją zabijemy...

   - I ja to zrobię.

   - Nie.-  Zaprotestował mężczyzna, dalej mając w ustach skręta.- Daj się młodemu wykazać.

   - Ej! Młody! Chodź no tu!- Krzyknął rozweselony mężczyzna, powoli odrywając się od palacza.

   Z budynku na przeciwko wyszedł młody chłopak w podartych dżinsach, szatym t-shercie i skurzanej kamizelce. Na głowie miał czapkę, lekko zakurzoną, a oczy zasłonięte miał okularami przeciwsłonecznymi, nawet nie draśniętymi. W ręku trzymał pistolet, który kołysał się z każdym jego krokiem.

   - Co chcecie?- Spytał, podchodząc do swoich kompanów.

   - Zastrzel ją.

   - Kolejny Anioł?

   Chłopak podszedł do Denerys i uważnie się jej przyjżał, ona natomiast siedziała cicho, przysłuchując się rozmowie.

   - Nie wygląda jakoś szczególnie.- Chłopak odłożył broń na ziemi i odsłonił jej chustę.

   Dziewczyna od razu spuściła wzrok. Nie chciała patrzeć na swojego zabójcę. Miała nadzieję, że załatwi to szybko i bez boleśnie.

    - Ładna jest. Na pewno chcecie ją zabić?

   - Szpiegowała nas. Na pewno musi być jedną z nich.- Odpowiedział mężczyzna wrzucając peta.

   - No dobrze.

   Chłopak kucną przy niej i przystawił lufę do jej czoła. Szeptał coś do niej przez chwilę, jednak ona ignorowała jego słowa, skupiając się na czymś innym. To była jej szansa.
Dasz radę Denerys- powtarzał jej głos w głowie. I chyba faktycznie się udało.

Liebster Blog Award

Witam!

Serdecznie dziękuję za nominację od GoingMerry. Nie spodziewałam się. XD Nie znam tej zabawy, ale no nic, warto poznać.

Zasady są dość proste:

> Odpowiadasz na jedenaście pytań zadanych Ci przez osobę, która Cię nominowała;

> Nominujesz 11 wybranych blogerów, którzy mają mniej niż 200 obserwatorów (oczywiście nie można nominować osoby, która Ciebie zaciągnęła do tej gry) i informujesz je o tym;

> Zadajesz 11 własnych pytań.

Pytania od GoingMerry:

1. Jakie książki najbardziej lubisz?

W świecie książkowym jestem od kilku miesięcy. Na początku czytałam książki "dla młodzieży", które teraz wydają się mi być takie niezrozumiałe, zbyt szczęśliwe, zbyt radosne. Ostanio wgłębiłam się w książki typu: fantasy, kryminały, thrillery, horrory. Teraz wiem, że to są gatunki dla mnie. Nie lubię romansideł, miłość nie jest dla mnie.

2. Twój ulubiony owoc i warzywo?

Owoce lubię wszystkie (prawie). Ale takie moje ukochane to cytrtna i arbuz. Wiem, jestem dziwna, kochając coś  kwaśnego, jednocześnie kochając coś słodkiego. Jeśli chodzi o warzywa, to nie mam ulubionego.

3. O czym teraz myślisz?

Patrzę na ciasto, robione wczoraj w nocy. Patrzę i czuję, że nie jestem głodna. Nigdy nie pałałam miłością do jedzenia. Jem mało, jestem bardzo chuda, mam problemy z odżywianiem. Myślę o tym, czy nie powinnam coś z tym zrobić.

4. Wymarzony kraj do zwiedzenia? Uzasadnij.

Walia, kraj bardzo piękny. Jest tam z ogroma lasów, cudownych lasów. Kocham je, kocham lasy, w szczególności nocą. Kryją tajemnicę. Chciałabym tam mieszkać, chciałabym mieć spokój. Czy wymagam tak dużo?

5. Co Ci się kojarzy z kolorem czerwonym?

Czerwony kojarzy mi się z krwią, co chyba jest oczywiste. Z jabłkami, dorodnymi, które jeszcze wiszą na drzewie, nie zebrane. Z winem, wytrawnym. Z truskawkami, na ogródku. I chyba tyle.

6. Masz w posiadaniu lampę dżinna. Jakie są Twoje trzy życzenia?

Nie mam pojęcia, nigdy niczego sobie nie życzyłam. Trudno tak odpowiedzieć. Ale jakbym miała taką okazję to poprosiłambym... O to by ludzie byli tolerancyjni, aby szanowali się nawzajem.

7. Którą porę roku lubisz najbardziej? Uzasadnij.

Kocham zimę, pora roku moich urodzin. Ma się to szczęście, urodziny w pierwszy dzień zimy. Jednak kochając śnieg, kocham jednocześnie deszcz. Taki cudowny, jesienny deszcz.  Jesień czy zima? Nie wiem.

8. Harry Potter czy Zmierzch?

Oczywiście Harry Potter. Uwielbiam wszelkie części. Mam zamiar kupić sobie książki. Nie pałam zachwytem do Zmierzchu, jak większość moich koleżanek. Wolę Harrego Pottera, gdyż jest w nim coś takiego co przyciąga ludzi. Cała ta historia jest niesamowita.

9. Czy prowadzenie bloga Cię satysfakcjonuje?

Tak, bardzo mnie satysfakcjonuje. Chodź początki miałam trudne. W szkole byłam wyśmiewana, gdyż jestem blogerką. Nie wiem jak będzie teraz, po wakacjach, ale mam nadzieję, że będzie lepiej.

10. Wierzysz w duchy?

Może się wygadać dziwne, ale tak, wierzę w duchy. Lubię rzeczy paranormalne. Są tajemnicze, fascynujące i takie inne, od tego wszystkiego. Duchy tu są. Lecz ich nie widzimy. Niestety.


11. Zostajesz więźniem w supermarkecie na całą noc, bez kamer i ochrony - co robisz?

Pewnie usiadłabym w koncie i napawała się ciemnością. Ale znając życie, zaczęłabym chodzić pomiędzy regałami, aby sprawdzić, czy nikt tu nie urzęduje oprócz mnie. Przypomina mi się gra Five Nights At Frredy's, podobna atmosfera strachu i ciemności.

Ja nominuję:

http://kaoruwolf.blogspot.com

❤

http://szkarlatny-atrament.blogspot.com

❤

http://anamitria.blogspot.com

❤

http://inna-historia-stefana.blogspot.com

❤

http://witajciewpsychiatryku.blogspot.com

❤

http://uwazaj-na-trolle.blogspot.com

❤

http://verion-iskra.blogspot.com

❤

http://zironiadoswiata.blogspot.com

❤

http://wiikusiek-opowiadania.blogspot.com

❤

http://www.waytofrance.blogspot.com

❤

http://swiat-animy.blogspot.com

Moje pytania do Was:

1. Jesteś introwertykiem czy ekstrawertykiem? Dlaczego tak sądzisz?

2. Masz swoje ulubione miejsce? Jak tak to jakie?

3. Jakiej słuchasz muzyki?

4. Jaki masz stosunek do ludzi?

5. Lubisz zwierzęta? Dlaczego?

6. Kim chcesz zostać w przyszłości? 

7. Jaka jest twoja definicja szczęścia?

8. Co wywołuje u Ciebie uśmiech?

9. Jaki jest twój ulubiony film/serial/anime?

10. Wierzysz w rzeczy paranormalne?

11. Wytrzymasz bez intertetu? Jak długo?

Życzę miłej zabawy :)

-7- Demon.

Przepraszam za moją długą nieobecność. Miałam dużo spraw do załatwienia. Teraz powracam.
Miłego czytania :)


   Męski głos przeszył dziewczynę na wylot. Był ciężki, z nutką irytacji. Denerys poczuła jego gorący oddech na karku. Miała gęsią skórkę. Nie wiedziała z jakiego powodu. Może dlatego iż znała ten głos, jednak jej wspomnienia były ulotne i nie mogła stwierdzić do kogo należy. Nagle przed nią pojawił się wysoki płomień z którego wyłaniała się jakaś postać. Mężczyzna stanął przed nią z lekkim uśmiechem. Po chwili uniósł dłoń, a ogień zgasł.
Dziewczyna zaniemówiła.

   - Poczyniłaś wielkie postępy.- Tajemnicza postać zaczęła obkrążć dziewczynę. Chciał się jej lepiej przyjrzeć.

   Dziewczyna chciała się do niego odwrócić, lecz za każdym razem on znikał i pojawiał się gdzie indziej.
To zaczęło być irytujące.

   - Kim jesteś?

   - Przepraszam, nie przedstawiłem się. Jestem Klaus.

   - Jesteś demonem- zauważyła dziewczyna, spoglądając na niego obojętnym spojrzeniem.

   - Jednym z najlepszych.
Ukłonił się irytująco, stojąc przez chwilę w płomieniach.

   - Po co tu przybyłeś?

    - Musiałem Cię zobaczyć...- nagle przerwał.- Musiałem wiedzieć czy twoje zdolności w końcu wyszły na światło dzienne.

   - Skąd wiesz o moich umiejętnościach?

    - Wiem o tobie więcej niż ci się wydaję.

   Płomień który okrążał Klausa przesuną się bliżej dziewczyny. Zaczęło ją otaczać przyjemme ciepło. Pragnęła, aby było go więcej, o wiele więcej. Denerys podniosła rękę, powoli kontrolując ogień. Jej ciało płoneło, jednak ogień nie trawił jej skóry. Był do niej przywiązany, był tym czym sama była. Była ogniem. Teraz już wiedziała.

    - Kontrola ognia jest całkiem zręczna, ale powinnaś się nauczyć wykorzystywać go na inne sposoby.

   - Na przykład do zabijania?- Dsiewczyna rozmawiała z nim z dystansem. Jednak w środku wiedziała, że może mu zaufać. Przecież byli tacy sami. Byli demonami, i to potężnymi demonami.

    - Czy uważasz, że zabijanie ludzi sprawia mi przyjemność?

   Dziewczyna zamilkła. Nie wiedziała co powiedzieć. Po chwili słowa spłynęły do niej same.

    - Uważam, że robicie źle, lecz macie do tego powód. Jednak to on mnie interesuje. Dlaczego?

    Klaus zastanowił się przez chwilę. Chciał przedstawić dziewczynie jak najlepiej całą tą sytuację. Lecz nie wiedział jak obrać to w słowa.

   - Tak na prawdę to wojna po między mną, a jednym Aniołem. Wy ludzie musicie zrozumieć, że walczymy o coś ważnego.- Po chwili przeniósł wzrok na nią. Denerys zrozumiała. Nagle rozumiała wszystko, wszystko co było do tej pory zagadką.

   - Powiedziałeś abym nauczyła się inaczej wykorzystać moje zdolności.

   - Widziałaś jak znikałem, prawda?- Dziewczyna pokiwała głową.- Ty też możesz to zrobić. Wystarczy, że o tym pomyślisz. Staraj się kontrolować ogień w głowie.- Klaus pojawił się za nią,  a ona zamknęła po woli oczy.

   Starała się przywołać w myślach płomienie. Te przyjemne płomienie, to potulne ciepło.

    Nagle pojawiły się przed nią ogniki, które rosły. Rosły coraz szybciej, aż w końcu zalały cały pokój. Denerys dalej stała w miejscu. Po woli kierując myślami. Jej usta wyginęły się w delikatny uśmiech. Była szczęśliwa. Nawet nie wiedziała dlaczego. Możliwe, że przez płomień, który był kojący dla poszarpanych uczuć.

    Kiedy dziewczyna poczuła, że otoczenie zmienia się na bardziej jasne, otworzyła oczy. Stała w płomieniach, jednak nie czuła ich, tak jak za każdym razem. Czuła jakby płomienie były atrapą, jakby sama nią była. Stała na drodze, na której spotkała Rodrica.

   Odwróciła się aby spojrzeć na drewnianą chatkę. Denerys podeszła bliżej. Domek, który znała, teraz stał w ruinach. Jedynie co pozostało to sterta drena. Powietrze było suche, lekko zwęglone. Jakby chatka przed chwilą skończyła płonąć. Jakby samo jej przybycie spowodowało pożar. Nie wiedziała czy była to prawda, ale czuła to w środku. Czuła, że jest niebezpieczna.

    Doszła do wniosku, że posłuchanie Klausa to nie był najlepszy pomysł. Stała tam przez chwilę. Po woli spuszcając z oczu łzy, które trzymała tak długo. Spływała jedna po drugiej.
Nagle niebo zaczęło ciemnieć, powoli zajadając w noc. Jednak to nie był czas na noc. Dziewczyna poczuła niepokój.

    - Czy demony umieją kontrolować dnie i noce?- Rzuciła jakby sama do siebie.

   Za nią pojawiły się płomienie. Przybył Klaus. Lecz ona dalej przyglądała się chatce, lub tym, co z niej zostało.

   - Tylko nocą. Dzień dalej pozostaje dla aniołów.

   - Czy tą chatka... Co się z nią stało?

   - Ludzie tu walczyli z demonami, całkiem niepotrzebnie.- Klaus podszedł do Denerys. Stanął obok niej i również jak ona zaczął się przyglądać zwęglonemu drewnu.

    - Walczyli o przetrwanie. Teraz tym stało się ich życiem. Oni giną Klaus, przez was.- Odwróciła się do niego i spojrzała błagalnym spojrzeniem.

    Demon wiedział do czego dąży dziewczyna. Nie podobało mu się to. Wiedział, że mimo to iż nie była człowiekiem, to była po ich stronie.

   - Nie chce być demonem. Nie chcę zabijać niewinnych- ciągnęła.- Ale również nie chce być aniołem...

   Dziewczyna nie dokończyła, gdyż oślepiło ją światło. Bardzo jasne światło, które pojawiło się z nikąd.

   Noc pojaśniała, zwnowu przemieniając się w dzień. To nie było przyjemne. Denerys czuła, że zdaży się coś złego, coś nieprzewidywalnego, i miała rację. Z nieba dało się usłyszeć delikatne śpiewy, bardzo melodyjne. Klaus wyprostował się szybko, jakby zaraz miał przyjąć jakiś cios. Światło było coraz mocniejsze. Dziewczyna nie wiedziała co to oznaczało. Lecz spojrzała na Demona, który był poirytowany. Jednak na jego twarzy był widoczny lekki, nawet zadziorny, uśmieszek.

   - Co to za szopka, co?

   - Wiataj Klaus, miło cię... widzieć.- Oznajmiła postać stąpiąca z nieba.

   - Eee... Jezus?- Dziewczyna nie wiedziała co się dzieje. Jednak przyjęła postawę Demona, gdyż nie wiedziała kim była ta postać.

   - Witaj Denerys. Jestem Grastan...

   - I jesteś Aniołem.- Przerwała mu.

   - Otóż to.

   - Co cię tu sprowadza? Chęć mordu, czy może widok krwi?- Klaus nie był przychylny. W powietrzu czuć było wrogość między Demonem i Aniołem.
Denerys wiedziała, że to normalne.

-6- Witaj diablico.

   Nagle do sali weszła brunetka. Spojrzała na Denerys, po czym przeniosła wzrok na chłopaka. Miała do niego żal, jednak było widać, że zależy jej na nim, jednak nie umiała tego okazać.

   - Siostra Cię wzywa, ma z tobą coś do obgadania. - Chłopak wstał, a szatynka znowu spojrzała w sufit.- Proszę Cię, nie zawal tego, Crystal chce tylko dla Ciebie jak najlepiej.

   - Może kiedyś to pojmę- odpowiedział chłopak stojąc w drzwiach obok brunetki, spojrzała lekko na leżącą i wyszła za blondynem zamykając drzwi.

   Denerys została sama. Musiała wszystko przemyśleć, jednak nie chciała sobie zaprzątać głowy oczywistymi faktami. Nie wiedziała kim jest, nie znała swoich rodziców, nie wiedziała co ma robić. Po chwili w pokoju zrobiło się ciemno, jedyne światło dawał mały promyk ognia palący się przy drzwiach. 

   Dziewczyna podniosła się i usiadła, z zaciekawieniem spojrzała na podłogę. Płomyk zdawał się rosnąć, a ogień przybliżać do niej. Nagle cała sala płonęła, a ona pochłaniała całą energię. Z jej rąk wydostawały się płomienie. Machnęła ręką, a nagle płomienie zaczęły gasnąć, machnęła drugi raz, a one rozrosły się większe.

   Zdumiona tym co potrafi zaczęła bacznie obserwować płomień. Po chwili zaczęła się nim bawić. Zastanawiające było to, że płomień nie trawił pokoju, tak jakby pomieszczenie było na to odporne. A może to ona umiała go kontrolować, o czym nie wiedziała wcześniej. Jej włosy znowu przybrały ognistą barwę, a oczy poczarniały od widoku jasności dawanej przez płomienie.

   Dziewczyna po chwili wstała, aby dobrze przyjrzeć się całemu zajściu. Nie działała jak wtedy w magazynie, szybko paląc wszystko i wszystkich. Teraz powoli kontrolowała płomienie, stając po środku nich i płonąc. Płonąc od środka, tak jakby każda jej część pragnęła tego ciepła. Była pewna, że "ta strona" jest o wiele kojąca, pomagająca zrozumieć sama siebie. Nie wiedziała jakie daje to konsekwencje.

   Kiedy zacznie wykorzystywać swoje zdolności, to oni zaczną wykorzystywać ją. Nie chciała być tylko bronią, zabawką, chciała być kimś więcej. Czuła ukojenie, gdy płomienie wspinały się po jej rękach, do szyi. Jej umysł był spokojny, a ona zadowolona. Chodź raz czuła się wolna. Nie podlegająca nikomu, nie musząca się tłumaczyć. Mogła więcej niż zwykły człowiek. Ale czy tego chciała? Jej serce pragnęło być osobą, którą już nie mogła być. Lecz jej rozum przegłuszał serce, krzycząc, że właśnie tego zawsze chciała, że chciała wygranej.

   Jednak nie trwało to długo. Nagle cały płomień zgasł, a za nią pojawiła się tajemnicza postać. Denerys stanęła nieruchomo, trzymając ręce przy sobie, postać przybliżyła się do niej i po chwili przemówiła:

   - Witaj diablico.